Gister had ik een sollicitatiegesprek bij een bedrijf. Ik had me dacht ik netjes voorbereid door mijn CV uit te printen voor de interviewers en snel op de site van het bedrijf te checken waar ik kon parkeren en hoe ik vanaf daar moest lopen. Netjes op tijd aangekomen bij het bedrijf zie ik geen bedrijfsnaam naast de deur die open staat dus ik loop door naar binnen. Daar word ik hartelijk welkom geheten en natuurlijk krijg ik netjes een kopje koffie en wordt me uitgelegd waar de WC is. Ik moet even wachten terwijl de dame die me welkom heeft geheten tegen me zegt dat ze Anton even zal bellen. Er flitst door mijn hoofd dat ik met Antoine een gesprek heb maar soms gaat dat nou eenmaal zo dat officiële namen in de wandelgangen wat anders zijn.
De dame krijgt Anton niet aan de lijn en vraagt aan een collega van haar die toevallig langsloopt of hij even naar boven wil lopen om Anton te zegen dat de sollicitant er is. Dat doet hij waarna hij naar beneden komt en aan het werk gaat en ook een beetje social small talk met mij begint.
”Op welke functie solliciteer je?” Ik zeg hem dat ik geen officiële vacature tekst heb gezien maar dat het waarschijnlijk wordt omschreven als mechanical engineer.
“Okee..” zegt hij.
Even later: “Wat voor project ga je aan werken?” Ik antwoord hem dat ik het project uitgelegd zou krijgen tijdens het gesprek.
“Okee..” zegt hij.
Een derde vraag: “Hoe ben je eigenlijk op ons bedrijf gekomen?” Ik leg hem uit dat de eigenaar van het bedrijf (ik noem z’n naam) mij via LinkedIn gevonden heeft en contact met me opnam of ik niet voor zijn bedrijf (ik noem de bedrijfsnaam) zou willen werken.
“Okay” zegt hij: “dan denk ik dat je verkeerd zit! Volgens mij moet je hiernaast zijn! Dit is niet alleen voor mij een grote verassing maar ook voor de dame die me zojuist zo vriendelijk ontving. We lopen samen naar buiten en een paar meter verderop blijkt nog een gebouw te zijn waar inderdaad een tweetal interviewers al een poosje op me wachten.. whoops!