blog - flyforhope.nl

2 april 20212 april 2021blog

Onze reis en de eerste dagen in Uganda

Emigreren tijdens een pandemie is een nogal onzeker process. Gaat het land waar we heen gaan niet in lockdown, gaat de vlucht wel door en worden we allemaal negatief getest? Vooral met het laatste hadden we tijdens onze reis een behoorlijke uitdaging. De dag voordat we zouden vliegen lieten we ons allemaal testen en gedurende de avond stroomden de negatieve testresultaten binnen… met uitzondering van die van Jools. Zonder negatieve corona (PCR) test mag je niet vliegen. Onze vlucht ging om 10 uur dus we kwamen zo rond half 7 op Schiphol aan met niet een klein beetje bagage. In totaal hadden we 10 plunjebalen (grote zakken) van 23kg, 5 stuks handbagage, 2 autostoeltjes en een not amused kat in een bench. Dit alles paste met behulp van de sjorbanden van de vader van Sabine net op 4 stuks bagagekarretjes. Gelukkig kon 1 van de broers van Sabine meelopen zodat we steeds maar 1 karretje hoefden achter te laten terwijl we de andere voortduwden waarnaar we de eerste weer ophaalden. Over de plunjebalen heeft Sabine trouwens naast de negatieve covid test die niet kwam nog aardig wakker gelegen. Qua afmetingen was het namelijk net een paar cm te groot, gelukkig deed KLM niet moeilijk hierover.

Amber checkt even een paar koffers in!

Enfin, we komen bij de check in van de koffers aan en mogen niet door ivm de missende corona test. Verschillende scenarios passeren de revue van Jools nog een keertje snel laten testen tot 1 van ons in Nederland achterlaten met Jools en de rest laten vliegen. We bellen nog eens het bedrijf dat ons testen, bellen MAF NL om hulp en ook de reisorganisatie die de reis geboekt heeft. Ook KLM gaat bellen en uiteindelijk zegt een van hun managers dat we door mogen, met als risico dat we bij aankomst in Uganda een dikke boete gaan krijgen. We checken snel al onze bagage in, brengen de kat en de kinderstoeltjes naar een speciale balie en haasten ons door de verschillende covid checks op Schiphol. Bij de gate aangekomen weet zowel MAF NL als Sabine contact te leggen met het bedrijf en krijgen we eindelijk de verlossende mail dat Jools ook negatief is! Ide vraagt nog even of ze deze mail ook kunnen afdrukken omdat we de testresultaten uitgeprint mee moeten hebben waarop het KLM personeel bij de gate helemaal verbaasd reageert dat ze ons hebben laten inchecken eerder die ochtend. Printen kunnen ze niet voor ons dus we stappen zonder de print in bij KLM die ons via een tussenstop in Rwanda naar Uganda (Entebbe) vliegt. De vlucht is rustig en we ontspannen en kletsen met het cabinepersoneel over wat we gaan doen in Afrika. Ze vinden het prachtig en geven op gegeven moment een heel pakket met wijntjes en een KLM huisje en stoppen ons extra veel stroopwafels toe om de eerste tijd makkelijker te maken. Als we uitstappen zwaaien de piloten ons enthousiast na.

We zijn er!

Wat direct opvalt is de warmte, het lastiger ademen door een mondkapje en veel nieuwe geuren. We regelen ons visum bij aankomst omdat de dagen voor vertrek te vol zaten om het eerder te regelen. Dit duurt even maar lukt allemaal prima. Daarna vinden we bij de verder verlaten bagageband al onze bagage netjes opgestapeld door de medewerkers en ze helpen ons om het door de x-ray machine te stoppen (nee, Ide, de kat niet anders miauwt ie straks niet meer..) Vervolgens brengen ze onze bagage naar de MAF auto die klaar staat. Na 45min rijden rijden we van de weg af een kort hobbelig straatje in, gaat er een gate open en staan we in het pikkedonker naast ons huis.

De MAF collega’s hebben hun best gedaan! De tafel staat vol met welkomst cadeautjes, de koelkast en voorraadkast staat vol met eten en drinken en de bedden zijn gespreid. We duiken niet onder de wol maar slapen zonder dekens in de warme nacht. Onze poes reist nog een beetje verder en vindt onderdak bij een ander MAF gezin omdat ze niet van de huisbaas in ons huis mag wonen. De eerste weken zijn we druk met een ‘welcome schedule’ georganiseerd door onze MAF collega’s. Er wordt bijvoorbeeld ontbijt of een lunch bezorgd, we eten s’avonds bij veel verschillende collega’s wat erg gezellig is, krijgen een tour door de hangaar en het kantoor, gaan samen met mensen zwemmen, mensen rijden met ons mee om te laten zien waar de verschillende winkels zijn, we krijgen een rondleiding op een paar scholen, ze laten ons de kerk zien etc. Kortom we krijgen zowel letterlijk als figuurlijk een warm welkom!

Ook leren we de buren op de compound waar we wonen kennen. Er zijn een aantal buurkinderen waar onze kinderen al snel vrienden mee worden, we leren van een buurvrouw hoe we met een lange stok avocado’s uit de boom meppen die hier ruim 2 keer zo groot zijn als de Nederlandse en gaan er zelf op uit in een auto (genaamd ‘the beast’) die we van MAF lenen nadat we een rijuitleg hebben gehad van een collega. Onze eerste tripje is nog niet zo succesvol want we hebben nog geen mobiel internet. Dus navigatie is door middel van de kaart en het lezen hiervan is best een uitdaging onder het rijden. Sabine heeft de gave van het kaartlezen helaas niet gekregen en veel straten hebben geen straatnaam bordje. Bovendien is het verkeer in Kampala is op zn best chaotisch te noemen door alle boda’s (brommertjes) die vanuit alle kanten inhalen of ergens tussendoor schieten. Ide mist ergens een afslag en we belanden in oud Kampala, een mierenhoop van mensen, boda’s, vrachtwagen, taxibussen en auto’s die werkelijk geen kant meer op kunnen en bumper aan bumper vast staan. We doen er ruim 2 uur over om de mierenhoop weer achter ons te laten en verhit thuis te komen. Na deze ervaring duurt het even voordat we onze dochters overtuigd hebben weer in een auto te stappen..

Ide gaat met iemand van MAF een tweetal dagen op autojacht en na het zien van heel veel verschillende auto’s koopt hij langs de straat een auto waarmee we zelf de stad kunnen doorrijden. De auto is wat gepimpt door de vorige gebruiker en is oa voorzien van een sportuitlaat wat natuurlijk een goede veiligheidsfunctie is zodat iedereen ons aan hoort komen.

Onze raceauto, met rechts ons huisje.

Het huisje waar we momenteel zitten is een tijdelijk huisje omdat het een vrij krappe plek is. Na een paar maanden verhuizen we door naar een groter huis. Onze luchtvracht is inmiddels aangekomen maar past niet in het huis en is dus voor een deel opgeslagen bij de hangaar van MAF. We hebben al een aantal keren gehad dat de stroom uitvalt maar het huis is voorzien van een backup accu systeem zodat we niet helemaal in het donker zitten. Gelukkig zijn de periodes die we tot dusver gehad hebben vrij kort en overleefd de koelkast (die dan geen stroom krijgt) het wel. Als er wel stroom is is de spanning vaak te hoog. De wasmachine heeft een beveiliging die optreed als de spanning boven 255v waardoor we soms niet meer kunnen wassen. Nog een reden dat we soms niet kunnen wassen is dat het city water er soms een poos afligt. Het huis is ook voorzien van een grote watertank op een torentje zodat we in die periodes nog wel kunnen douchen of sommige kranen kunnen gebruiken. De kraan in de keuken kunnen we op een gegeven moment niet meer gebruiken omdat hij lekt en later zelfs afbreekt. Gelukkig zijn er voor het oplossen van dit soort uitdagingen altijd loodgieters of zelfverklaarde elektriciëns die niet geheel volgens Europese standaarden oplossingen aanleggen waarbij je de nekharen soms overeind gaan staan.. Ons huis staat in de buurt van een Moskee wat even wennen is en waardoor we soms nachts vroeg wakker worden. De buurman naast de compound heeft besloten dat het beter is afval te verbranden dan weg te brengen en de lucht hiervan slaat ons af en toe op de keel als de rook ons huis intrekt, een vriendelijke buurman gaat echter met hem in gesprek en het lijkt beter te worden. De lokale bevolking is allemaal erg aardig en vriendelijk voor ons wat maakt dat we ons al snel op ons gemak voelen hier.

De mighty Cessna Caravan

Het werk van Ide is 2 weken na aankomst begonnen en direct vol gas van start gegaan. Als eerste moet z'n europese brevet omgezet worden naar een Ugandees brevet, hiervoor moest hij een theoretische test doen bij de CAA (Civil Aviation Authority). Na 3 hele lange dagen en avonden studeren heeft hij de test gehaald. Erg fijn dit zo snel al af te kunnen ronden! Hierna is de LPS (line pilot standardisation) van start gegaan. Dit is de training waarin Ide leert op de Cessna Caravan te vliegen. Dit vliegtuig is voorzien van een turboprop, een straalmotor met een propellor eraan waardoor deze veel vermogen heeft en ook veel systemen. De LPS begint met een groundschool waarin de motor en alle andere systemen van het vliegtuig behandeld worden. Later volgen er ook sessies in de simulator en in het vliegtuig zelf, daarover de komende keer meer.

Congratz! Je hebt het vol gehouden tot het einde van het bericht. Laat gerust een bericht achter via onze app of via de socials, dat vinden we enorm leuk. Berichten onder dit bericht zijn uitgeschakeld door de grote hoeveelheid spam die dat oplevert.

18 juni 202030 november 2020blog

Ide’s solliciteerblunder

Gister had ik een sollicitatiegesprek bij een bedrijf. Ik had me dacht ik netjes voorbereid door mijn CV uit te printen voor de interviewers en snel op de site van het bedrijf te checken waar ik kon parkeren en hoe ik vanaf daar moest lopen. Netjes op tijd aangekomen bij het bedrijf zie ik geen bedrijfsnaam naast de deur die open staat dus ik loop door naar binnen. Daar word ik hartelijk welkom geheten en natuurlijk krijg ik netjes een kopje koffie en wordt me uitgelegd waar de WC is. Ik moet even wachten terwijl de dame die me welkom heeft geheten tegen me zegt dat ze Anton even zal bellen. Er flitst door mijn hoofd dat ik met Antoine een gesprek heb maar soms gaat dat nou eenmaal zo dat officiële namen in de wandelgangen wat anders zijn.

De dame krijgt Anton niet aan de lijn en vraagt aan een collega van haar die toevallig langsloopt of hij even naar boven wil lopen om Anton te zegen dat de sollicitant er is. Dat doet hij waarna hij naar beneden komt en aan het werk gaat en ook een beetje social small talk met mij begint.

”Op welke functie solliciteer je?” Ik zeg hem dat ik geen officiële vacature tekst heb gezien maar dat het waarschijnlijk wordt omschreven als mechanical engineer.

“Okee..” zegt hij.

Even later: “Wat voor project ga je aan werken?” Ik antwoord hem dat ik het project uitgelegd zou krijgen tijdens het gesprek.

“Okee..” zegt hij.

Een derde vraag: “Hoe ben je eigenlijk op ons bedrijf gekomen?” Ik leg hem uit dat de eigenaar van het bedrijf (ik noem z’n naam) mij via LinkedIn gevonden heeft en contact met me opnam of ik niet voor zijn bedrijf (ik noem de bedrijfsnaam) zou willen werken.

“Okay” zegt hij: “dan denk ik dat je verkeerd zit! Volgens mij moet je hiernaast zijn! Dit is niet alleen voor mij een grote verassing maar ook voor de dame die me zojuist zo vriendelijk ontving. We lopen samen naar buiten en een paar meter verderop blijkt nog een gebouw te zijn waar inderdaad een tweetal interviewers al een poosje op me wachten.. whoops!

30 maart 202030 november 2020blog

En toen kwam het virus..

Plannen maken. Daar zijn we goed in. Strakke planningen, doelen halen, een plan voor de financiering van dit alles… We denken er goed over na. En neigen het idee te hebben, dat we alles in de hand hebben.

Maar niets blijkt minder waar. Uit het niets, (of nou ja, zo lijkt het) komt er een virus. En dat virus gooit al onze plannen in de war. En niet alleen onze plannen, maar ook de plannen van heel veel andere mensen. Sterker nog, niet alleen plannen, maar onze maatschappij is in een hele korte tijd drastisch veranderd. Zekerheden bleken valse zekerheden. En onze strak georganiseerde maatschappij blijkt dan toch verschrikkelijk kwetsbaar.

En hoe nu verder? Wij, in onze menselijke planning, hadden bedacht dat we in het voorjaar klaar zouden zijn voor uitzending. Alle training is afgerond, alle voorbereidingen zijn klaar. We zijn klaar om te gaan werken in de uiteinden van de aarde! We hebben onze banen opgezet, onze zekerheid van een vast inkomen laten varen… De planning loopt nu zo anders, door het coronavirus is ook MAF in crisis en kunnen we voorlopig niet vertrekken. We zouden ons kunnen afvragen; ‘God, waarom? We zijn klaar om te gaan, hebben alles stopgezet om te vertrekken! We hebben geen inkomen meer, hoe gaan we zorgen voor onze kids?’ We kunnen boos worden, ongeduldig of kwaad. Maar we besluiten om onze zegeningen te tellen. Er is Iemand, die ongelooflijk goed voor ons zorgt. We krijgen een grote doos boodschappen als we het nodig hebben. De kinderen groeien hard, en dan komt er iemand met een tas vol kleren; ‘we dachten aan jullie.’ Lieve vrienden die voor de deur staan met een prachtige bos bloemen om ons te bemoedigen in deze onzekere tijd. Een kadobon voor boodschappen, een aanbieding om ons te helpen.

Nee, we kunnen onze planning laten varen, zekere dingen blijken niet zo zeker te zijn. Maar wat we heel zeker weten, is dat God voor ons zorgt. We merken het elke dag weer en voelen ons dankbaar en enorm gezegend.