Plannen maken. Daar zijn we goed in. Strakke planningen, doelen halen, een plan voor de financiering van dit alles… We denken er goed over na. En neigen het idee te hebben, dat we alles in de hand hebben.
Maar niets blijkt minder waar. Uit het niets, (of nou ja, zo lijkt het) komt er een virus. En dat virus gooit al onze plannen in de war. En niet alleen onze plannen, maar ook de plannen van heel veel andere mensen. Sterker nog, niet alleen plannen, maar onze maatschappij is in een hele korte tijd drastisch veranderd. Zekerheden bleken valse zekerheden. En onze strak georganiseerde maatschappij blijkt dan toch verschrikkelijk kwetsbaar.
En hoe nu verder? Wij, in onze menselijke planning, hadden bedacht dat we in het voorjaar klaar zouden zijn voor uitzending. Alle training is afgerond, alle voorbereidingen zijn klaar. We zijn klaar om te gaan werken in de uiteinden van de aarde! We hebben onze banen opgezet, onze zekerheid van een vast inkomen laten varen… De planning loopt nu zo anders, door het coronavirus is ook MAF in crisis en kunnen we voorlopig niet vertrekken. We zouden ons kunnen afvragen; ‘God, waarom? We zijn klaar om te gaan, hebben alles stopgezet om te vertrekken! We hebben geen inkomen meer, hoe gaan we zorgen voor onze kids?’ We kunnen boos worden, ongeduldig of kwaad. Maar we besluiten om onze zegeningen te tellen. Er is Iemand, die ongelooflijk goed voor ons zorgt. We krijgen een grote doos boodschappen als we het nodig hebben. De kinderen groeien hard, en dan komt er iemand met een tas vol kleren; ‘we dachten aan jullie.’ Lieve vrienden die voor de deur staan met een prachtige bos bloemen om ons te bemoedigen in deze onzekere tijd. Een kadobon voor boodschappen, een aanbieding om ons te helpen.
Nee, we kunnen onze planning laten varen, zekere dingen blijken niet zo zeker te zijn. Maar wat we heel zeker weten, is dat God voor ons zorgt. We merken het elke dag weer en voelen ons dankbaar en enorm gezegend.
